مغز من اقلیم دانش، فکرتم بیدای او

سینه دریای هنر، دل گوهر یکتای او

شعر من انگیخته موجی است از دریای ذوق

من شناور چون نهنگان بر سر دریای او

اژدهای خامه ام در خوردن فرعون جهل

چون عصای موسوی پیچان و من موسای او

چون ز مژگان برگشایم خون به درد زاد و بوم

ارغوانی حله پوشد خاک مشک اندای او

از نهیب آه من بیدار ماند تا سحر

آسمان با صد هزاران چشم شب پیمای او

تفته چون دوزخ سریرم هر شب از گرمای تب

من چون مرد دوزخی نالنده از گرمای او

محشر کبراست گویی پیکرم، کش تاب تب

دوزخ است و فکر روشن جنت المأوای او

جنت و دوزخ به یک جا گرد شد بی نفخ صور

بلعجب هنگامه بین در محشر کبرای او

از دم من شد گریزان دوزخ رشک و حسد

زانکه در نگرفت با من شعلهٔ گیرای او

خون شدم دل، واندر آن هر قطره از پهناوری

قلزمی صد مرد بالا کمترین ژرفای او

دل چو خونین لجه و چون کشتی بی بادبان

روح من سرگشته در غرقاب محنت زای او

کیمیای فکرت من ساخت زر از خاک راه

باز آن زر خاک شد از تاب استغنای او

خوشتر است از سیم و زر در چشمم آن خاکی کز آن

بردمد با کاسهٔ زر نرگس شهلای او

دلرباتر از زر سرخ است و از سیم سپید

نزد من مرز گل و خاک سیه سیمای او

می زنم روز و شبان داد غریبی در وطن

زین قبل دورم ز شهر و مردم کانای او

ای دریغا عرصهٔ پاک خراسان کز شرف

هست ایران چهر و او خال رخ زیبای او

ای دریغا مرغزار توس و آن بنیان تو

بر سر گور حکیم و شاعر دانای او

هرکه چون طوطی سخن گوید در این ویرانه بوم

بوم بندد آشیان بر منزل و مأوای او

فاضلی بینی سراسر از فنون فضل پر

لیک خامش مانده از دعوی لب گویای او

جاهلی بینی به دعوی برگشاده لب چو غار

گوش گردون گشته کر از بانگ استیلای او

آری، آری، هرکه نادان تر، بلندآوازه تر

و آن که فضلش بیشتر، کوتاهتر آوای او